Arkadaşımdan şiirler

YAŞ OTUZBEŞ

Yaş otuz beş! Yolun yarısı eder.

Dante gibi ortasındayız ömrün.

Delikanlı çağımızdaki cevher,

Yalvarmak, yakarmak nafile bugün,

Gözünün yaşına bakmadan gider.

Şakaklarıma kar mı yağdı ne?

Benim mi Allahım bu çizgili yüz?

Ya gözler altındaki mor halkalar?

Neden böyle düşman görünüyorsunuz;

Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?

Zamanla nasıl değişiyor insan!

Hangi resmime baksam ben değilim:

Nerde o günler, o şevk, o heyecan?

Bu güler yüzlü adam ben değilim

Yalandır kaygısız olduğum yalan.

Hayal meyal şeylerden ilk aşkımız;

Hatırası bile yabancı gelir.

Hayata beraber başladığımız

Dostlarla da yollar ayrıldı bir bir;

Gittikçe artıyor yalnızlığımız

Gökyüzünün başka rengi de varmış!

Geç farkettim taşın sert olduğunu.

Su insanı boğar, ateş yakarmış!

Her doğan günün bir dert olduğunu,

İnsan bu yaşa gelince anlarmış.

Ayva sarı nar kırmızı sonbahar!

Her yıl biraz daha benimsediğim.

Ne dönüp duruyor havada kuşlar?

Nerden çıktı bu cenaze? Ölen kim?

Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar.

N'eylesin ölüm herkesin başında.

Uyudun uyanamadın olacak

Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?

Bir namazlık saltanatın olacak.

Taht misali o musalla taşında.

Cahit SıtkıTarancı

1910-1956

GEL GÖR Kİ

Yaş 35 yolun yarısı değil

O senin zamanındaydı Tarancı

Yollarımızı,yaşlarımızı şaşırdık

Ar damarı çatladı,değişti kalp atışı

Ne doğduğu belli güneşin,ne de batışı

Bozuk para gibi harcıyoruz birbirimizi

Yitirdik neyimiz varsa güzelden yana

Doğru olanı terk ettik,yanlışa saptık

Kardeş kanına buladık elimizi

Kimse kurtaramaz Tarancı,kimse bizi…

Mor halkalar koyu,çizgiler derin


Zamansız yağıyor şakaklara kar

İçimizde özlemi güzel günlerin

Genç ile ihtiyar farksız şimdi Tarancı


Sana dost olan aynalar bize yabancı

Sular daha çabuk boğmakta insanları

Gökyüzündeki renkler daha başkalaştı

Ateş daha da çok yakıyor benliğimizi

Dert üstüne dert ,acı üstüne acı

kopmalıdır da Tarancı

Kıyamet kopacak,

Mevsimler değişti bir bir

ne yazın yaz

Ne kışın kış olduğu belli,

Cenazeler,tarumar olmuş bahçeler

O kadar çoğaldı ki Tarancı

gözyaşları yalancı

Üzüntüler bir anlık

Konmaya değmez oldu insanlar

Senin dediğin taht misali o musalla taşına

İstemez bundan böyle bu toprak bizi

Elimiz harama, dilimiz yalana alıştı

İnsanlıktan ırak kıldık kendimizi Kimse

kurtaramaz Tarancı,kimse bizi…

m.kemal 2 0 0 3